naar aanleiding van een foto
gemaakt door anja gisteren
vanop mijn balkon (de foto
terug te vinden op mijn Heyves)
de maan verscheen
- al mag men toch niet liegen -
hij scheen, hij scheen tot hem de zon
verslond en hij ten laatste in zijn mond
verdween, een stukje zilver nog
voor slechts een klein moment
en dan uiteindelijk tuimelde
de zon, hier achter in het park
zijn hoofd onder zijn arm
- al mag men toch niet liegen -
hij ging, nog op één straal
zijn dood werd diep betreurd
door bomen die stil bleven wenen
hun armen benen zelf verloren
en van de brandstapel verscheen
een asplateau heel rustig zwevend
die aan de einder purperrood verdween.
sunset 30-01-2009