Dor, droog, eindeloos paars geurend
geluiden verraden vermoeden van leven
ergens op deze wijdse weide
in contrast zo indentiek met hemels grijs
De alles omvattende vlakte beklemt en
ik sta vast ~overweldigend verdwaald~
op dit punt
klampt het zich zo vast dat het klemmen van kaken totaal overbodig is
Doe het toch, zeg van niet
Het blijft liggen daar en
klemt zich klampend vast
Omdat ik geen moment kan kiezen
Maak een vuist
Verblekend mijn gezicht
Ik weet wat ik heb gewist
Zal nooit meer verbaast staan
Ik blijf liggen en geef het op
Want waar ik ook ga,
wat ik ooit denk en nooit zeg
dit is waar ik voor sta
Voel het paars prikken en
gooi een grijns op naar grijs
De grenzeloosheid lacht genadeloos onverwacht maar aanstekelijk terug
en ik snap maar al te goed
~the joke's on me~
Het ongrijpbare willen begrijpen
Reikend naar het onbereikbare
Van jezelf verlies je altijd