mij zijn de deuren vreemd waar jij doorgaat
jouw groene weiden blijven onbekend
want onze harten slagen ver, niet hemd aan hemd
een andere is ’t op wie jij je verlaat
wijl ik de wind bevelend roep: kom lees
de vrucht van avondklokken op van ‘t land
- kon jij maar liefde geven uit jouw hand -
leef ik mijn halfgedroomde dromen; genees
want wat ons scheidt vindt nooit een brug
om samen onze weg te gaan en niet alleen
de tijd die vliegt in ’t voorwaarts nooit terug
tot eens mijn naam gebeiteld staat in steen
enkel de echo van ons zijn te vlug
verwaait en liefdeszuchten klinken als geween.
Ludy: | Maandag, februari 09, 2009 20:12 |
Een zeer fraai sonnet met voelbaar verdriet om onoverbrugbare verschillen! Liefs, Ludy |
|
Hilly N: | Maandag, februari 09, 2009 19:51 |
Wat een pracht Sunset! Lieve groet, Hilly |
|
funisgone: | Maandag, februari 09, 2009 17:32 |
Dit is een gedicht om in te verdrinken, pijnlijk mooi! | |
xavion: | Maandag, februari 09, 2009 17:19 |
erg ontroerend, maar wel zo mooi geschreven... :) XaV. |
|
teun hoek: | Maandag, februari 09, 2009 17:04 |
waartoe dat beitelen ? Sterkte. |
|
ela: | Maandag, februari 09, 2009 14:42 |
Zo klinkt een verloren liefde.ela | |
isolina: | Maandag, februari 09, 2009 14:32 |
heeeeeeeel mooi. knuff maria (isolina) | |
roosjerood: | Maandag, februari 09, 2009 14:28 |
prachtig , wondermooi je schrijven | |
Hieronymus: | Maandag, februari 09, 2009 13:36 |
Dit is een pracht van een sonnet Ingo! Mooie powetische tekst waarin ik mij helemaal kan vinden. Beste groet Ronny |
|
Auteur: sunset | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 09 februari 2009 | ||
Thema's: |