Nog heel even.
Je hoeft je niet eens schuldig te voelen.
Niemand verlaat me meer, dan ik ooit mezelf
Verlaten heb. Als een kind zonder moeder,
Ontsproten uit het verdriet van een stille denker,
Zo voel ik me – geboren uit een onmogelijke
Eenzaamheid en gedwongen om het leven met
Een verwrongen glimlach te dragen.
Maar als je nog even, nog heel even blijft,
Fluister dan. Breek met zacht gefluister de
Grondvesten van mijn gevangenschap. Laat
Het strelen van jouw stem mijn eeuwige stilte
Zijn.
En als je even, nog heel even van me houdt,
Troost me dan. Omdat ik meer van jou ben
Dan van mezelf.
Niemand verlaat me meer, dan ik ooit mezelf
Verlaten heb. Als een kind zonder moeder,
Ontsproten uit het verdriet van een stille denker,
Zo voel ik me – geboren uit een onmogelijke
Eenzaamheid en gedwongen om het leven met
Een verwrongen glimlach te dragen.
Maar als je nog even, nog heel even blijft,
Fluister dan. Breek met zacht gefluister de
Grondvesten van mijn gevangenschap. Laat
Het strelen van jouw stem mijn eeuwige stilte
Zijn.
En als je even, nog heel even van me houdt,
Troost me dan. Omdat ik meer van jou ben
Dan van mezelf.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Stephanos | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 10 februari 2009 | ||
| Thema's: | ||