het is kil in me hart
alles om me heen is zwart
kan geen kleuren meer zien
op een dag heel meschien
bots met alles en iedereen
verdraag niemand meer om me heen
voel me leeg en verlaten
wil ook met niemand praten
ik ben bang dat mensen me weer eens gaan kwetsen
daarom wil ik ook met niemand kletsen
ik ben bang zal het weer gaat gebeuren
zal me hart weer eens gaat scheuren
dagelijks voel ik de kou en de kille wind
verdraag niet eens de glim lach van een kind
met gedichten blijf ik wel even zoet
maar contact afleggen is iets wat ik van me moeder moet
ze weet niet eens wat er aan de hand is of kan zijn
ze beseft niet eens van de pijn
ze denkt steeds mijn kind maakt fouten
dus dan denk ik eerder op zouten
kon je maar een stil bij staan en proberen in te zien hoe ik me voel
maar nee je richt je zelf op een ander doel....