[[ Anorexia]]

Tranen lopen over mijn gezicht..
Niet meer wetend wat te moeten doen ik meen het echt!
Elke dag maar weer de strijd voeren die Anorexia heet..
Ook al wil ik het zo graag anders..
Dat is werkelijk mijn HARTENWENS!

Maar ik kan het niet wat ik ook probeer te doen
Afvallen heeft zich totaal in mijn macht..
Ik kan niet meer stoppen..
Het enige waar ik aan denk zijn die verdomde calorieën
Telkens starend voor de keukenkast.
Gillen is wat ik dan alleen nog kan..
Zo een diepe angst iets tot me te nemen..
Rekenen hoef ik echter niet meer..
Ik weet alle inhoud van voedsel al uit mijn hoofd
Huilend sta ik op en ga ik na bed..
Elke dag weer beloof ik mezelf beterschap..
Maar als het daglicht door mijn ramen doet schijnen
Denk ik maar aan een ding en dat is weer afvallen..
Ik kan het echt niet meer alleen..
Staande voor mijn kledingkast..
Angst en verdriet is wat ik dan intens voel..
Bang om iets aan te trekken..
Bang dat het niet meer zal passen..
Weer ga ik dan zitten op mijn bed laat ik mijn tranen gaan
Machteloos dat is wat ik me voel..
Al zo veel jaren aan het stoeien met mijn eetstoornis
Maar winnen ik kan het niet..
Ik heb er gewoon een dagelijkse dagtaak aan..
Ook al heb ik overal lichamelijke pijn en voel ik mijn botten uitsteken
Weet van gekkigheid niet meer te moet liggen of te zitten
Alles is zo voelbaar pijnlijk wel beweging die ik ook maak
Maar waarom kan ik dat niet zien?
Dat het zo echt niet meer verder kan?
En stoppen met het afvallen?
En kiezen voor een normaal leven?
Waarom?
Lopenend op straat ik zie mensen staren en denken..
Winkels durf ik niet meer in te gaan..
Zonder woorden weten ze wat ik heb..
Commentaar is wat ik dan krijg..
Je zag er zo goed uit maar kijk nu jezelf
Dat is wat ik te horen krijg..
Die winkels vermijd ik dan voorgoed..

Diepe angst en verdriet om dit alles
Leef ik als een kluizennaar in mijn eigen huis
Mijn hoop op genezing is totaal verdwenen..
Zo vaak al opgekricht.. dit door sondevoeding..
Maar steeds als ik een gezond gewicht heb bereikt
Heb ik alsnog maar een doel en dat is weer extreem afvallen..
Ik weet het klinkt gestoord..
De paden die ervoor te belopen zijn om Anorexia te doen overwinnen..
Kan ik helaas niet doorlopen..
Dit omdat ik een etiket draag met dubbel diagnostiek..
Eetklinken vinden me dan te complex..
En dat breekt me hart echt waar!
Ik ben meer dan Anorexia..
Ik ben een mens van vlees en bloed!
Door dat verdomde naambordje word ik nergens toegelaten
Maar wat ik hiermee zeggen wil is:
Ook ik heb rechten op een goede behandeling ongeacht het naambordje..
Dat zijn 2 losse dingen dat moet je kunnen scheiden..
Nu krijg ik niet eens de kans om een opname te doen doorlopen..
En dat gevoel van afwijzing is met geen pen te beschrijven..
Familie doe ik enorm veel pijn..
Ze zien me met de dag vermageren..
Het enige wat ze kunnen doen is me toch proberen over te halen om iets tot me te nemen..
Maar mijn familieband is helaas te complex..
Ze kunnen het niet begrijpen waarom iemand hier aanleid
Eten dat is normaal voor hen..
Ze zeggen we nemen langzaam afscheid van jou
Het is immers jouw keuze..
Nou daar sta je dan ziels alleen
Niet meer wetend wat te moeten doen..
Maar ik wil het echt zo graag overwinnen!
Alleen weet ik echt niet meer hoe..
Maar goed het is nu eenmaal zo..
Ik word het langzaam moe…
Ik zal wel opgegeven zijn..
En zal de dagen die ik heb koesteren..
En het er het mooiste van maken..
Meer kan ik niet..