Sta ik voor de spiegel,
met dikke wallen,
heb ik een brilletje op,
is het me eigenlijk nog nooit opgevallen,
ben ik blind geboren,
mijn ouders hebben mij een bril gegeven,
die zou alles bepalen,
wat ik zou zien dit leven,
voel ik me lelijk,
en snap ik niet,
waarom alles verklaart
moet worden wat je ziet,
Kijk ik met een andere kijk,
wazig, maar waar is het,
een kijk die telkens wordt beïnvloed,
bij iedere stap die ik zet,
probeer ik met mijn blote ogen te kijken,
zie ik wel wat, wazig niet objectief,
van alles wat niet valt te vergelijken,
als een op de kop gezet negatief,
Met een westers beeld,
wordt er hier en daar,
over de hele wereld geoordeeld,
antwoorden kant en klaar,
antwoorden die er niet zijn,
omdat iedereen kijkt vanuit zijn eigen bril,
geen gemeenschappelijk beeld bestaat,
dat is juist het grote verschil,
wat een chaos,
weg is de orde,
leven in onzekerheid,
een grote wanorde,
ga ik naar buiten op goed geluk,
word ik wazig in mijn kop,
what the fuck,
iedereen heeft een brilletje op!