Te snel...
Zo veel gedachten, om op papier te zetten
zo veel gevoelens om te verwerken
en zo kort de tijd gehad alles te realiseren
nog steeds niet alles is tot me doorgedrongen
hoe kan het ook anders, als alles zo snel verloopt
als alles zo snel en langzaam tegelijkertijd komt en vertrekt
eerst tot het uiterste gegaan en toen de sprong gewaagd
heb een hand vastgepakt en niet meer losgelaten
en nu nog steeds, houd ik daaraan stevig vast
bang weer terug te vallen in het verleden
om weer alleen te zijn, en om mezelf weer te verachten
voor mijn fouten, soms mijn eigenschappen of m'n uiterlijk
wil niet meer zo onzeker worden en zo uitgeput
wil mezelf kunnen openstellen voor nieuwe dingen
zodra ik alles echt realiseer en weer kan genieten
wil die kleine zorgen kunnen loslaten en de grote oplossen
wil laten zien wie ik echt ben, wat ik wil en wat ik kan
zodra ik dat zelf allemaal weer weet en realiseer