Complicated loneliness
Het gaat zoals het gaat. Alleen niet op de manier die wij willen.
’s Ochtends zetten we koffie, of thee. Of je pakt een pak melk uit de koelkast, of vriezer, mag ook, terwijl dat geen enkel nut heeft, en schenkt een kop in voor jezelf. Misschien voor meer personen dan alleen jezelf. Of je zet er twee voor jezelf, wat twee redenen kan hebben; je hebt dorst, of je mist een persoon om je heen. Je voelt je alleen. En dan doe je net alsof er nog iemand bij je in huis is, en zet je een kop neer op de tafel, zonder onderzetter natuurlijk, zodat je iemand kan beschuldigen als je de zoveelste witte kring op het tafeblad ziet.
Eenzaamheid is een woord met een grote betekenis. Het kan van verschillende kanten bekeken worden, en natuurlijk wordt het dat ook. Hoe dicht iemand ook bij je is, je kan je eenzaam blijven voelen. Je voelt je niet begrepen, hoeveel of hoe weinig woorden je ook spreekt. Soms is de stilte al teveel. Soms zijn er geen woorden genoeg. Het is nooit goed. Maar het gaat zoals het gaat. En dat zorgt voor de eenzaamheid.
Er zijn vrienden, die me hebben verlaten. Ik weet eigenlijk niet of verlaten het goede woord is, in de steek laten is hetzelfde maar toch verschillend, er is geen goed woord voor, behalve als ik er zelf een verzin. Maar dit woord zou niemand begrijpen, ik ben ten slotte eenzaam. Goed. Mijn vrienden zijn mijn vrienden niet meer. En dat zorgt ervoor dat ik me alleen voel. Natuurlijk zijn er nog andere mensen om mij heen, maar die mensen ken ik lang niet zo goed of nog niet lang genoeg om ze goed te kennen. Het is allemaal nogal ingewikkeld. Complicated, is een mooi Engels woord hiervoor. Complicated loneliness. En daar laat ik het bij. Voordat het nog ingewikkelder wordt. Ik verdrink mezelf in complicated loneliness. En niemand kan me daar uit redden. Ik zet alvast een stoel klaar, voor het geval er iemand de deur binnen komt.