Ophelia, m'adanfo pa

 

Ze leerde me lachen vanuit mijn hart

door verdriet heen, niemand zong ooit

zo troostrijk voor mij, ik ken het lied niet meer

maar de melodie herinnert me

aan alle wijsheid in haar ogen
en de liefde die ze gaf

 

De baby op haar rug in fleurige lappen

zijn hoofdje schommelend bij iedere stap

die ze zette bij het verzetten van bergen werk
iedere dag opnieuw, en altijd was daar haar lach

want ze hield zoveel van het leven

dat zo onbekend was voor mij

 

Twee weken lang was ze mijn zusje,

moeder en beste vriendin

vannacht droomde ik haar toekomst

ze was gelukkig en zo mooi

gehuld in kente, een sterke Ashanti vrouw

van zeventien jaren oud