Onze vriendschap was altijd prachtig,
wat we samen ondernamen was machtig.
Als we bij elkaar waren, was alles goed,
maar daarvoor werden we te vroeg beboet.
We werden steeds hechter,
maar toch werd alles alleen slechter.
We zijn te ver gegaan,
en onze vriendschap ging eraan.
Na al die geweldige jaren met jou,
voel ik alleen nog een verlaten kou.
Ik heb lang liggen huilen en denken,
ik ben alleen mezelf aan het krenken.
Ik heb geprobeerd wat ik kon,
maar wist toen niet waar ik aan begon
Nu heb ik door dat je mij hebt opgegeven.
en ik ben verplicht ermee te leren leven.
Je wilt niet inzien dat ik je mis,
je aanvaardt niet dat ik me ook eens vergis.
Alle vragen die ik heb zijn onbeantwoord,
het is alsof mijn pijn jou niet stoort.
In al mijn serieuze reddingspogingen,
zag jij blijkbaar grote uitlokkingen.
Elke keer weer ging je een gevecht aan,
ik voelde me nog nooit zo voor lul staan.
Zelfs toen ik je vroeg of onze vriendschap gestopt moest,
reageerde jij hard en woest.
Op dat moment was het duidelijk voor mij:
jou gelukkige leventje hoorde ik niet meer bij.
Na meer dan een paar maanden, vreet ik mezelf nog op,
en gedraag me tegen iedereen als een driftkop.
De vriendinnen die ik nog over had,
zijn mijn gezeur al helemaal zat.
Ik kan alleen nog maar praten over hoe ik je mis,
maar zij weten niet hoe het is.
Ik ben alles verloren door jou niet op te geven,
en ik ben alleen achtergebleven.
Ik wou mijn moeder geen gelijk geven,
ze zei dat vriendschappen van school niet lang zouden leven.
Ik wou bewijzen dat onze vriendschap voor eeuwig zou zijn,
nu heb ik verloren en dat vind ik niet fijn.
Alles in mijn leven blijkt te mislukken,
het begint nu echter te drukken.
Sommige dingen gebeuren nu eenmaal,
Ik heb niet altijd de keuze waar ik nu van baal.
Ik zal je nooit vergeten,
we hebben samen veel leuke dingen uitgevreten.
Nooit zal ik de moed opgeven,
maar ik moet nu écht verder met mijn leven.
Ik begin vanaf het begin,
en zet nu al mijn kracht in.
Je brak mijn hart in vele stukken,
maar opnieuw beginnen gaat me lukken.