Zachtjes leg ik mijn hoofd op je schouder,
Het donzige gevoel stroomt doorheen mijn eenzaam lichaam
Hij zou zich wel kunnen wentelen rondom je treurig hart
Daar waar ik verlamd was om terug te houden van
En de stilte mij had omringd
Daar brak de levendigheid doorheen
En hoorde ik terug een klank in de verte
Terwijl ik bijna was blijven dromen op je schouder
Ging de deur plots weer toe,
Maar de klank is gebleven en jouw treurig hart, glimlacht terug…