Het nachtgetij ligt als mozaïek
te straten in de nacht, ‘k dacht
dat ik niet mank was geboren
maar toch lispel ik zoals
het kreukelhout door de wind
wordt geteisterd
‘k ben niet bang om mijn ogen
te sluiten en het krakend beuken
te horen braken van het vuur
waardoor het wordt verteerd
neen, het einde van de wereld
kent geen vorm die slechts als
materie de vele plagen kan dragen
Hoe hongerig God dan ook mag zijn
Hilly N: | Donderdag, april 30, 2009 09:50 |
Bijzonder gedicht laive Elze Liefs, Hilly |
|
_Lieverdje_: | Donderdag, april 30, 2009 07:06 |
hoe jij het steeds weer verwoord superprachtig steeds laive vriend liefs |
|
Ludy: | Woensdag, april 29, 2009 21:35 |
materie en vorm zijn er voor even beheersen veelal menselijk leven als angst voor het verliezen terwijl de geest toch vrij kan kiezen... Liefs, Ludy |
|
fortuna: | Woensdag, april 29, 2009 21:18 |
om in te dwalen en te verdwalen... Liefs |
|
Auteur: elze | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 29 april 2009 | ||
Thema's: |