Toch kon hij zijn treuren
Niet verdragen
vlocht hij omzichtig
Een krans van licht
Maar had geleerd zich te beheersen
Doch liet heel veel mannen drenken
In een wolk van sporen van verdenken
Probeerde toch steeds uit te vinden
Een beker voor zijn liefste schat
Die in een slinger van de winde
Een krans van geurig rozen had
Was zijn herinnering
aan alles waarin de maatschappij hem
Die hem zijn vriend ontnomen had
zijn grootste liefdeLeon Larssen: | Donderdag, mei 07, 2009 00:19 |
Laten mensen maar eens nadenken over die andere liefde. Een jongen die een man lief heeft. want die liefde bestaat ook werkelijk ! Dan komen we van die hokjesgeest af. Leon |
|
Leon Larssen: | Donderdag, mei 07, 2009 00:11 |
Ik wil niet in gaan op de inhoud van mijn gedichten die spreken voor zichzelf denk ik. uit jouw reactie begrijpend. Je vergeet alleen een ding. Het zijn methaforen. Dus geen werkelijk gebeuren. Maar dat zou ik jou als dichteres toc niet hoeven uit te leggen. Dan zouden er ook geen sprookjes geschreven mogen worden zoals Roodkapje met haar grootmoeder en de boze wolf Leon |
|
Leon Larssen: | Woensdag, mei 06, 2009 23:58 |
Aan brokendoll, Je hoeft het niet te lezen ik schrijf wat ik wil. Ik zoek de grenzen soms op dat zijn mijn ambities. Het fijt dat je je er aan stoort betekent wat. En dat is dus ook mijn bedoeling! Laten gedichten maar eens shokkeren dan komen we wat van dat gezapige af. Bovendien heet het niet slechte mens maar slecht mens.En wie weet komen er nog wel meer Fabians. Jouw uitspraak werkt bij mij in iedergeval stimulerend. Dankjewel voor de bijdrage Liev |
|
brokendoll: | Woensdag, mei 06, 2009 23:44 |
ik wil die naam niet meer horen,slechte mens.x | |
Auteur: Leon Larssen | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 05 mei 2009 | ||
Thema's: |