De brandaris vel licht scherend, zwaaiend in duister.
Rij na rij.
op Terschelling,
tussen riet en duin en eindeloze zee.
Ik was toen vijftien jaar dat ik daar liep.
Een godvergeten leven achter mij.
Ik wil weer wakker worden,
weer jong zijn in die andere tijd.
Die lichtend was.
Nu slechts herinnering.
Bestaat niet meer helaas.
Komt nooit meer terug.
Want nooit weer zal ik ooit zo jong
Zo licht elastisch gaan.
Mijn brandaris is al bijna uitgegaan..
teun hoek: | Zaterdag, mei 09, 2009 11:45 |
Fel schijnend roept herinneringen op , die altijd anders zijn. Jeugd denkt anders dan volwassheid maar het blijft boeiend. | |
Auteur: Leon Larssen | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 09 mei 2009 | ||
Thema's: |