Me vrienden hebben me zomaar laten vallen, zonder enkele reden.
Ik kan gewoon mijn problemen niet vergeten.
Ik snij nog bijna elke dag.
Soms van woede, soms met een domme lach.
Dan zeggen velen dat ik moet stoppen, dat gaat niet.
Ik heb te veel pijn, te veel verdriet.
Ik heb 1 vriend die ik altijd kan bellen maakt niet uit hoe laat.
zolang het maar goed met me gaat.
Me beste vriendin kan het ook niet meer aan.
Ik wil voor mezelf zorgen maar ik kan haar niet alleen laten staan.
Ik weet niet wat ik moet.
Omdat het allemaal zo'n pijn doet.
wie moet ik helpen? tegen wie moet ik sorry zeggen?
moet ik hier blijven staan of mijn grenzen verleggen?
ik probeer alles weer op een rijtje te zetten.
maar als het fout gaat is er niemand om mij te redden.