Met inééngestrengelde ledematen,
En knarsetandend vlucht ik weg,
Weet ik niet meer waar naartoe,
Of hoe vaak ik de grens verleg.
Van doodsangst naar verloochenen,
En mezelf niet willen zijn,
Kom ik langzaam terug op aarde,
Maar verdraait verdubbeld klein.
Op die donkere plek bezeten,
Waar ik nu nochtans verblijf,
Ik verafschuw je, ik haat je,
Schreeuwend zelfverminkend lijf.
homme: | Zaterdag, mei 23, 2009 00:31 |
Jezelf (willen en kunnen) zijn, is het belangrijkste... Wat een ander daar ook van vindt. Take care! | |
Auteur: Engeltjuh | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 22 mei 2009 | ||
Thema's: |