Het lijden leek voor evene verleden tijd
Maar het is eigenlijk mijn naaste die eraan lijd
Ik doe veel mensen verdriet
Alleen ik zie dat zelf niet
Ik zie niet dat hun lijden
Ik wil hun blikker vermijden
Ik denk alleen maar aan mijn eigen pijn
Maar andere zien dat en vinden dat niet fijn
Waarom kan ik de tijd niet even stil zetten
Om alles aan iedereen uit te leggen
Ik heb geen zin meer om op te staan
Het is mijn tijd om te gaan
Maar andere stellen het uit
Zodat ik twijfel aan mijn besluit
Therapie, praten
Kunnen jullie me gewoon niet met rust laten
Ik ben het zat om elke dag weer
Net doen of er niks aan de hand is en dat doet zeer
Een masker op zetten en lachen de hele dag door
Niet eens zeggen dat het pijn deed dat ik jou verloor
Niemand wil het horen
Ze sluiten hun oren
Niemand die het ziet
Niemand merkt mijn verdriet
Alleen mijn moeder heb ik ingelicht
Ze vertrok helemaal van gezicht
ze had dit nooit geweten
Het begon aan haar te vreten
Ze wou me helpen om te blijven bestaan
Maar mijn gevoel is never nooit weggegaan
Het doet best pijn je moeder verdriet te doen
Daarom neem ik afscheid van haar met een zoen
Ze verdient geen dochter zoals ik
Waarvan ze elke keer weer schrikt
Ze zei"ik kan je niet helpen je ben me te naast"
Dat had ik nou verwacht als laast
Therapie en psychologen
Er zijn al maanden voorbij gevlogen
Nog voel ik de pijn
Waarom kan ik niet gelukkig zijn?