Angsttranen
Hart krimpt ineen bij het besef,
niet de realiteit van nu,
nog achter mij te kunnen laten,
om alle tijd die ik kan,
bij jou in de buurt,
door te brengen.
Tranen stromen als de angst,
gevoel overmeesterd,
om diep verstopte wil,
tot daad en krachtig te maken
als nieuwe werkelijkheid
Verlaten het leven,
waar zo lang,
aan is gebouwd,
om eigen benen te sterken,
voor zelf te bestaan.
Moedig werd het genoemd,
Alleen zelfs die moed,
Durf ik mij zelf,
Nu al nieteens,
Toe te schrijven.
Jou alles geven,
is waar mijn gevoel ligt,
mijn hart gelijk rythme,
laten kloppen,
in tempo van het jouwe.
Tranen over mijn wangen,
lopen als continue regen,
voorspelt het weer voorlopig,
zo af en toe,
een fel hete zonnestraal.
Angst is helemaal verdwenen,
de uren die ik met jou,
kan doorbrengen,
voel ik in ons,
diep gevormde rust.
Langzaam gaat wereld verranderen,
spreekt mijn wil steeds meer woord,
en zullen mijn handen en kop,
steeds dichter,
daad gaan vormen.
Een klein topje van een angstige ijsberg
Op papier zijn woorden gevormd,
Voelt zo veel meer nog.
Alleen bestaan daar in mijn gevoel
Nog geen schrijfbare woorden voor.