Ik heb nog steeds niet gehuild
De waterige, starende ogen houden
Het strakke gezicht nog altijd droog
Toch blijft de blik nog altijd doordringend
Kan het nog steeds door stenen vloeren breken
Laseren naar het diepste puntje van de aarde
De tranen verdampen bij iedere poging
De tempratuur is nog altijd te hoog
Laat de zoute zeestroom toch elke keer weer
Genadeloos verdampen
Nog steeds zit ik daar zo roerloos op een stoel
Van boven kijk ik op mezelf neer
Zie het gebogen hoofd daar moedeloos hangen
Zoekend naar de knop om om te zetten.
Zelfs in mijn diepste dromen
Heb ik nog steeds niet gehuild
De woestijn bestaat nog steeds uit stenen
Uit een brandende zon en mul zand
Wanneer zal de fata morgana werkelijkheid worden?
Durf ik eindelijk in het water springen…