al mijn planeetjes snakken naar zuurstof ,onzeker over de zwaarte kracht.
de gedachten die gevoed niet willen luisteren naar het geweten.
ik wil ,niet aan je denken ,ik wil niet denken ,ik los het niet op. het is niet mijn keuze 'om' ,om je te geven. het draait om mij ,dit ik ,waarom wij ,het wij en jij.
ik zag je schrijven ,het is niet expres dat dit mij beweegt ,extra gevoelig was ik ook zonder deze afbouw.
je bent ergens gelukkig scheid aan het te hebben 'hoop ik'.
ik ben zo'n softy..
het lijkt de omgeving die uitlegt hoe je je voelt en roer loos op hoop aanstuurt.
,maar het is het geven om ,dat als adem in donkere bossen om strijdlust schreeuwt en daar de verloren bladeren draagt ,die zich alleen bewogen voelen door de vlucht en het blad dat hem als laatste aan raakten.
ik moed je wel gaan zoeken zeggen al de planeetjes..
orsonios