Ben ik me bewust van mezelf,
en weet ik dat ik net als anderen lééf.
Besef ik bij mezelf dat ook ík uniek kán zijn,
dan noemen ze me overtuigt een arrogante teef.
Leef ik in zekere zin vol onzekerheid,
en besluit ik voor mezelf dat ik naar de achtergrond trek.
Zodat ik weet dat ik wat stiller kán zijn,
dan heb ik grofweg gezegd een ongelooflijk dikke nek.
Zoek ik daarintegen de mensen rondom mij,
om te luisteren naar hun probleem en gedacht.
Waarop ik mijn mening tracht te geven,
dan vraag ik resoluut om een dosis aandacht.
Bekijk ik het leven van de gewone kant,
waarmee ik besef dat je niet alles uit het roze vist.
En dus de realiteit onder ogen zie,
dan ben ik vaak gesproken de pessimist.
Zoek ik dan tóch achter de mooie dingen,
en heb ik mijn verdriet geheel verdrongen.
Daar ik beter lach dan huil,
dan ben ik weeral onbezonnen.
Dus de conclusie van dit alles,
is dat ik amper weet wíé ik moet zijn, laat staan hóé.
Wat daarna wel weer zal leiden,
tot het feit dat ik uit de hoogte doe.
10/05/2007