Wat kun je met het beeld van je lichaam,
als je voelt vanuit je geest.
Ik snap dat ik besta,
en dat ik er nog lang niet ben geweest.

Hoe kun je delen met anderen,
als je zelf nog niet begrijpt,
hoe het voelt om het zijn te aanvaarden,
onderwijl je ziel zich rijpt.

Ik denk mij te pletter,
dat bracht mij uiteindelijk niets,
enkel onderhoud des levens,
ja, dat is toch nog iets.

Nu, een wezenlijke verandering,
vanuit het diepste van mijn zijn,
kijkende naar het Hier en Nu,
met hier en daar wat pijn.

Deze pijn is mij gegeven,
om verder te kunnen gaan,
met leven,
en bewuster te bestaan.

Ik zie mijn eigen spiegel,
en uit dit ook naar buiten.
Ongeremd en wat naïef,
om mezelf maar niet buiten te sluiten.

Een ieder om mij heen,
bekijkt mij met andere ogen.
Wat zien zij aan mij af,
passief, of bevlogen.

Ik besef maar al te goed,
dat wat ik uitstraal, vroeg of laat,
uiteindelijk de chemie kleit,
en liefde in overvloed.