Waarom doet het zoveel pijn,
om simpelweg een mens te zijn..
Geen twijfels meer deze keer,
maar wel pijn diep van binnen..
Elke keer weer iemand gekwetst,
en moet dan weer opnieuw beginnen.
Geen zichtbare littekens,
maar wel diep in mijn hart..
Teveel gevoelens en gedachten,
over alles wat ik doe verward.
Misschien gaat het morgen beter,
misschien is er meer zonneschijn..
Misschien heb ik morgen weer twijfels,
Misschien hoor ik hier niet te zijn.
Gedachten zijn verdwaald,
de realiteit is weer weg..
Morgen kan alles anders zijn,
wat ik ook denk, wat ik ook zeg.
Een probleem van besluitvaardigheid,
onzeker over wie ik ben..
Ik zeg dat het goed met me gaat,
omdat ik mijn onzekerheid ontken.
Waarom doet het zoveel pijn,
om simpelweg mij te zijn..