verlatenheid groeit in kristal
de zeis gewet met keihard ijs
gaat doden in de tuin
ik ben het sterven zat
verdwijnen zal dat puin
granieten bloemen
hakken zich in steen
in zwartbasalten dromen
zal lava tot zijn stolsels komen
mijn stalen hand verploegt
de rots tot ongenaakbaar zijn
mijn tuin gaat heen en
steen ontluikt in stil bestaan
de tijd ontkent het
haastig slaan der uren
stilte zal nog langer duren
in leegte zonder klank
verlatenheid groeit in kristal
in afval zal de mens verstenen
zijn geboortegrond is in verval
ik kan de laatste grens niet nemen
wil melker
03/09/2009
The Cool: | Donderdag, september 03, 2009 10:42 |
;) | |
esteban.: | Donderdag, september 03, 2009 10:27 |
-zijn geboortegrond is in verval- en zo word ik onder een lawine van stilte bedolven Wil... liefs esteban |
|
moongirl1982: | Donderdag, september 03, 2009 09:01 |
krachtige woorden | |
Omni Allumini: | Donderdag, september 03, 2009 09:00 |
ontwijken valt niet onder mijn pluspunten haha :) al moet ik een trein wegkoppen (of eraan onderdoor gaan) mja.. HMM xx | |
Omni Allumini: | Donderdag, september 03, 2009 08:57 |
mmm.. moeilijk bruggetje ook wel.. ben zelf met een mailtje van mn ouders bezig (over mijn normvervaging en onvermogen bepaalde concessies te doen) goed stuk tekst van ze trouwens (of ik ervaar het inmiddels anders; kan ook) verschil tussen ontwijken en confronteren ook misschien?! kus. | |
Big Lady: | Donderdag, september 03, 2009 08:51 |
super mooi geschreven knuffels |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 03 september 2009 | ||
Thema's: |