Als een haut-reliëf verschijnt zij, haveloos
haar homeostase in evenwicht houdend, kleptomanie
lijdend als het indexcijfer stijgt als een hoos
denkend aan de tijd van moedermelk en sympathie
dolend, hoopvol wachtend op een deus ex machina
bekijkt ze in de uitstalramen de haute-nouveautés
neemt uit haar havelock haar laaste havana
steekt ze op en besluit: la vie est une beauté !
(c) Claude Aendenboom 1995 !