Het Gruis van Morgen II
- verder verval -
Haar missen?
D'r huid en botten vergaan nu in een kist. Ongebalmt, met de begrafenismake-up nog op d'r gezicht geplakt. Al de wormen in het gelaat doen zich te goed aan de opgebouwde vetreserves. Niet dat ze het missen zouden als het er niet was, maar de gehaktballen van je oma zitten er nog op. Het is gedaan.
Het wachten van gister is overgegaan in de opluchting van morgen. Nu zit ik er nog tussenin, maar weet al wel dat ik met een zucht de rest van de wereld eindelijk mag gaan beleven. Je getrieter, getier en gekonkel zal nu niet meer op me neerdrukken.
De drank staat klaar, de tv en telefoons staan uit. Niet dat ik verwacht dat iemand je belt, na het leven dat je me ontnomen had. Het nieuws is toch hetzelfde als iedere dag. Meer venijn, al zou ik daar nu imuun voor moeten zijn. Met verlangen kijk ik uit naar morgen.
Het laatste drupje valt van mijn ogen. Tsja, onderdrukking is niet altijd ongewenst. Wel onplezierig, kan ik je vertellen. Lui varken! Ik ga in je kuil op de bank zitten. Dit is mijn plaats nu. Wee degene die nu te dichtbij komt, ik heb geleerd van de beste.
Morgen kan mijn nieuwe leven beginnen. De barretjes zijn mijn jachtterein, nu ik van je af ben. De eerste dans die ik aangeboden krijg, zal ik dansen op je graf. Dan heb je er nog wat aan. Als je je verkneukeld aan mijn missende passen, weet dan dat jouw kneukels dat niet meer doen.
Dan is het tijd om haar mee naar huis te nemen, en mijn plaats in te nemen. Ik heb genoeg geërfd, al is mijn land nu verdort. Dat kan ik mooi doorspelen aan de nieuwe griet. Voor nu echter, is het leven over, en het nieuwe nog niet begonnen.
Jou missen? Misschien, maar weet wel dat je in mij doorleeft.