Als sinds mijn geboorte heb ik je alleen maar zien lijden.
Ziekenhuis in, Ziekenhuis uit, dat is waar je leven uit bestaat.
Een paar keer zijn we je bijna verloren, maar toch vocht je iedere keer zo hard om toch bij ons te blijven. Dan ging het weer een tijdje goed met je, maar in ene keer, zo plots ging het weer bergaf met je! Maar toch had je iedere keer de moed om door te bijten. Je was altijd en nog steeds een fantastische vader voor me. Ook al kon je je niet zo intens met me bezighouden, ik wist toch dat ik altijd op je kon steunen. Je was voor mij toen ik ziek was ook een enorme steun geweest, je telefoontjes gaven me altijd de moed om te vechten tegen mijn ziekte. Ik ben er stilletjes terug boven op het komen, toch heb ik het nog steeds moeilijk. En zeker als we zo’n nieuws zoals vandaag te horen krijgen. Het gaat zeer slecht met je en er kan niet meer veel gedaan worden. Zeer makkelijk om voor die stomme dokters zoiets te beslissen, maar ondertussen loop jij wel met de pijn rond. Pappie ik hou zoveel van je, ik snap gewoon niet waarom je zoiets moet meemaken. Je hebt ook niet echt veel geluk gehad in je leven. Maar vergeet nooit dat je een vrouw hebt, 3 kinderen en twee kleindochters die zielsveel van je houden. Ook al laat ieder van ons het op een heel andere manier zien, onthou goed dat we er altijd voor je zullen zijn, wat er ook gebeuren mag. Het doet mij gewoon ontzettend pijn om je te zien lijden,werkelijk afzien. Waarom hebben de goede mensen altijd zoveel ongeluk? Wat heb je ooit verkeerd gedaan? Je bent een perfecte man voor mama, een zeer goede vader en zo een lieve opa! Ook al heb je pijn en gaat het even niet, toch doe je alles om het mama een beetje lichter te maken. Waarom toch? Dat is een vraag die ik me zovaak stel. Waarom? Een vraag waar niemand voor me een antwoord op heeft.
Het is moeilijk voor me om erover te praten met iemand papa! Ik krijg mijn gevoelens gewoon niet geuit, maar waarschijnlijk zullen veel mensen het toch niet begrijpen.
Vanmorgen toen je me vertelde wat er aan de hand was moest ik me eventjes inhouden. Ik kan mijn verdriet niet laten zien aan jou, ik weet niet hoe dat komt! Maar achteraf, toen ik eventjes alleen was, kwamen mijn traantjes weer. Tranen van verdriet, verdriet om jou. Tranen van medelijden, medelijden om je lijd. Tranen van schrik, schrik voor de toekomst, schrik voor wat er verder moet gebeuren. Als mensen klagen om iets kleins dan kan ik me zo kwaad maken papa, wat moet jij dan niet zeggen? Ze durven zelfs niet te opereren omdat het zo riskant is. Maar toch zal deze operatie moeten gebeuren. Alsjeblieft vertel me de gevolgen! Hoe gaat het dan verder? Wat gaat er gebeuren? Jij weet het niet, ik weet het niet, de dokters weten het zelfs niet. Waar moet ik mijn antwoord dan gaan zoeken? God weet jij het misschien? Waarom moeten sommige mensen zo lijden? Waarom?