Waarom heeft het zo moeten lopen,
waarom hebben jou gedachtes mij verstoten.
De tijden met jou waren als dromen die ik nooit had,
door jou gebeurde het dikwijls dat ik de tijd vergat.
Je liet me dingen zien die ik nog nooit had gezien.
ik wist wat ik waard was.. en wat ik verdien.
Dan opeens die ommekeer.. die dag vergeet ik nooit meer!
Ookal ben je ver weg, toch ben je nog steeds heel dicht bij.
Geen woorden kunnen zeggen wat ik voel,
geen daden kunnen zeggen wat ik bedoel.
Je hebt mijn hart geraakt zoals niemand anders dat ooit heeft kunnen doen.
Ik breng nog zoveel tijd met je door, en er is nog steeds niks waar ik me aan stoor.
Ik hou van je.. dat is een ding wat ik zeker weet,
en ik wou af en toe.. dat je dat toch wel eens begreep.
Woorden die ik mezelf heb weggepraat,
komen nu steeds weer via andere boven drijven.
Je bent bang voor de waarheid,
maar de tijd zal het leren.
Ik weet niet wat de tijd mij zal geven,
maar k hoop weer een hele mooie tijd met jou te kunnen beleven!