Daar staan in het licht,
Starend naar de weegschaal
Naar dat ene getal
Dat ene cijfer wat jouw zo beheerst
Jouw controle punt.
En altijd,
Het is altijd teveel
Nooit ben je eens tevree
Ben je er blij mee
Moet er meer af
Nog meer straf.
Je ziet het getal langzaam stijgen
Je wordt gek
Kleren worden strakker
En je lichaam lijkt niet meer op dat van jou
Je gaat je afvragen…
Wie ben ik?
Ben ik dat meisje dat niet eet
Ongezond
Dat afvalt
en sjoemelt met al haar eten
rond loopt als een wandelt lijk
en niets kan en voelt?
Of,
ben ik aan de andere kant dat meisje dat wel eet
gezond
dat niet afvalt
dat gewoon eet
maar dat walgt van in haar ogen ‘dikke’ lichaam,
zichzelf haat
niet weet wie ze is of wat ze kan
haar gevoelens niet kwijt kan op de goede manier
ze daardoor af en toe acting out gedrag vertoont
en wel wil afvallen…maar het niet lukt.?
Ik denk dat ik heel goed weet wie ik ben
Maar ik weet niet of ik ook kan accepteren dat ik dat meisje ben
Dat is namelijk het probleem
Het één zijn, maar de ander willen zijn.
Dus sta ik voor de keuze,
Mezelf accepteren wie ik nu ben
En heel hard moeten werken aan het vinden van kracht en geluk in mezelf
Of,
Ga ik zorgen dat ik keihard de berg naar beneden af val
Niets meer kan en voel
En vervolgens over een paar maanden alsnog de volgende stap moet zetten
Want je begrijpt…
Ooit moet het er van komen?!
Ik weet het,
Ik heb de keuze in handen
En ik weet dat alleen ik de macht heb om de stap, welke dat ook is, te zetten!
Want ik moet het doen. Niemand anders.