Mollig gegrien
ik kan er niet meer tegen
ik kan het niet meer zien
mensen die tegenslagen
laten zegevieren over hun getergde ziel
klagen dat het leven niet meer waard is
dan een luttele centiem
zich laten afzakken in een afgrond
en zich nestelen
in een grot van zelfmedelijden
het koord niet zien
dat hun kan leiden
naar persoonlijk kunnen
een overwinnaar onder de Hunnen
in plaats van een mol in zijn hol
bij elke beweging zich nog dieper ondergravend in de grond
blind voor enig licht
en luisterend hoe de klok verder tikt
zonder enig besef van tijd
de handen niet zien die reiken
zelfs Brabo staat vanaf de Grote markt te kijken
de brillenwinkel is niet ver
een koude douche zal deugd doen
word wakker
splatsj
een emmer
vol roet
Reacties op dit gedicht
| lexx: | Maandag, oktober 05, 2009 09:02 |
| verwoestend volkje: die hunnen :) fijn geschreven. | |
| ninodepino: | Zondag, oktober 04, 2009 23:03 |
| :)huh? over mijn witte verendek heen ksssssssst jij...! :) grtjs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Jasmijn Buysse |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 04 oktober 2009 | ||
| Thema's: | ||