Ik zou graag lief hebben zoals menigeen,
om in te kunnen kleuren,
wat anders donker blijft.
Het poetisch gezwets
schetst donkere dagen,
vol eenzaamheid, en eindeloze minuten.
Het schrijven over akoestische klanken,
die echoënd kapot slaan,
tegen denkbeeldige muren.
Die mijn hart leken te omringen,
vult geen enkele leegte.
Tijd voor veradering,
een frisse blik geworpen op het verleden,
zonder het doemdenken,
aan een denkbeeldige toekomst.
Terwijl sombere piano klanken,
plaats maken voor vluchtige gitaar melodieën.
En de donkere gordijnen stiekem,
wat zon naar binnen laten,
toverd er een lach op mijn gezicht.
Ik zou graag mijn wereld omhelzen.
Die met mijn rare eigenschappen,
vluchtige romances, en eindeloos veel plezier.
Die mijn plekjes herbergt,
gevuld met mooie herinneringen.
Vol van passie,
doordrenkt in emotie.
Maar telkens helemaal van mij...