Daar zat ze op haar kamer.
Keiharde metal.
Ooit had ze het gehaat.
Maar nu niet meer.
Ze begreep waarom mensen ervan hielden.
Ook al had daarom iedereen haar laten vallen.
Het meisje, zo zwart als de nacht, was bezig met haar huiswerk.
Maar erg was ze er niet mee bezig.
Ze zat eerder wat afwezig te tekenen.
De deur werd hard opengeslagen.
Haar vader kwam woest binnen.
Hij begreep niet waarom ze zo’n herrie moest maken.
Boos zei hij: ‘waarom moet die herrie toch?
Ik krijg last van mijn oren door die herrie.
Kan het niet wat zachter?
Waar ben je eigenlijk mee bezig?’
‘Met mijn huiswerk en het is geen herrie papa.
Het is gewoon metal en ik vind het mooi.’
‘Ik snap jou niet?
Je had eerst een hekel aan die herrie.
En nu vind je het mooi?
Wat is dat toch met jou?
Waarom luister je geen Britney Spiers meer?
Dat was veel mooier.
En je kunt met die herrie geen huiswerk maken!’
‘Britney is geen echte muziek.
Dat is een slap aftreksel van alles.
En ik kan juist zo goed mijn huiswerk doen!’
Haar vader werd nu nog bozer.
Waarom moest zijn dochter toch zo stront eigenwijs zijn?
Hij pakte haar schrift van haar bureau en keek ernaar.
Wat gekrabbel van cijfers en toen zag hij een poppetje getekend.
‘NOEM JE DIT DAN HUISWERK?
KRABBELS IN JE SCHRIFT?
ZO HAAL JE NOOIT JE SCHOOL!
NU GA JE AAN HET WERK EN IK WIL ER NIKS MEER VAN WETEN
EN ZET DIE TIEVUSHERRIE ZACHTER!’
Schreeuwde haar vader boos en sloeg de deur achter zich dicht met een knal.
Het meisje bleef achter.
Boos en verdrietig
Waarom begrepen ze haar toch niet?
Al haar vrienden hadden haar ook al verlaten toen ze zich anders ging kleden en andere muziek ging luisteren.
En wat was ze moe.
Ze kon het gewoon niet meer op brengen om moeite voor iets te doen.
Tranen stoomden van haar wangen.
Druppels op het papier.
Het meisje boos op zichzelf dat ze weer moest huilen.
Maar wat kon ze er aan doen?
Niemand begreep haar.
Waarom veroordeelde iedereen haar toch tot iets slechts?
Het enige wat ze probeerde was zichzelf te zijn.
En was dat nou zo slecht?