Gedichten-Freaks
Zoeken
Nieuws
Wie doet wat
Aanmelden
Gebruikersnaam
Wachtwoord
Aanmelden
Wachtwoord vergeten?
Nog geen account? Registreer!
Registreren
×
Velden met een astriek (*) zijn verplicht!
Je schrijversnaam/gebruikersnaam*
Wachtwoord*
Bevestig wachtwoord*
E-mailadres*
Webadres
Geboortedatum
Land*
Selecteer je land
Nederland
België
Anders
Hoe heb je ons gevonden?
Ik wil per mail op de hoogte worden gehouden van leuke aanbiedingen van de Gedichten-Freaks en partners.
Registeren
Wachtwoord vergeten
×
Email adres
Versturen
Idealist
We worden alsmaar ouder
Maar denken we nog na
Verhoudingen worden steeds kouder
Blijf niet maar ga
De eenzaamheid van de groep
En buiten het straatje denken
De eenzamheid zijn roep
Handen die blijven wenken
Ieder mens is alleen
Ook al denken we van niet
Het leven een geweldig fenomeen
Maar de groep doet zoveel verdriet
Individuen ieder uniek
Worden kleurloze figuren
Want uniek is eigenlijk excentriek
En dat is weg te schuren
Pas je dus maar aan
Want dan ben je goed
Blijf in formatie staan
Anders vloeit je bloed
Eigenzinnigheid is toch overschat
Je kunt beter degelijk zijn
Want degelijk is meer dan zat
En doet bovendien minder pijn
Conformisten kennen geen dromen
Geen enkel ideaal
Worden nooit die hoge bomen
Zij blijven slechts modaal
Laat mij dus maar zweven
Op de rand van de groep
Ik durf tenminste te leven
Op mijn dromen doe ik dagelijks beroep
Met liefde een dromer
Die te rooskleurig kijkt
Ik zie al een zomer
Als het laatste blad van de bomen wijkt
Reacties op dit gedicht
Pathos vindt het leuk als je reageert op dit gedicht
Nog geen account bij Gedichten-Freaks?
Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres
Registreren en plaatsen
Over dit gedicht
Auteur:
Pathos
Gecontroleerd door:
Marina
Gepubliceerd op:
04 november 2009
Thema's:
[IK]
[Eenzaamheid]
[Dromen]