Als zee van zoute tranen stromen ze mijn gedachte binnen.
Ik kan niets anders doen dan mij vastklampen in mijn kajuit.
In de verte zie ik mijn bestemming, maar hoe sterker mijn verlangens naar vast grond, des de meer deze lijkt het op een illusie. Misschien als ik het waag en tussen de zilte druppels mijn ziel laat omringen door een niets zegende fata morgana
misschien dat ik dan sneller kom daar waar ik wezen moet, immers op woeste zee is geen gebod of richting aangegeven.