Het lijkt alsof mijn leven stilstaat,
terwijl de wereld om me heen beweegt.
Het aarzelende vermogen,
dat ik mezelf eigen heb gemaakt.
Laat me schuilen, voor de plekken waar ik gaan wil.
Het onmiskenbare gevoel van eenzaamheid,
omhult, in een droevig laken van tijd.
Ontdoet mij van elke seconden die ik leven wil.
Ik wil het liefst vechten,
in een strijd enkel door mij gestreden.
Tegen dat wat mij weerhoudt,
met een hart vol overgave.
Vol overgave, tegen de herinnering,
van ons samen, zo alleen.
Aan een tijd, voorbij gevlogen.
Waar leven werd geremd,
door het stille tikken van de klok.
Stierf elke vurige minuut,
alleen, een kleine dood.
Onopgemerkt,
noch gemist.
Verloren gegaan,
in de zeeën van tijd die mij omringden.
Elk moment ervan,
intens herbeleeft,
alleen…