zandkastelen
haar blauwe ogen
schitteren in de zon
haar blonde haar
wapperend in de wind
zij wist niets
over hoe het begon
ik zag slechts liefde
in dat kind
met haar schep
bouwden ze zandkastelen
in haar eigen zijn
aan het spelen
nu zag ik haar weer
verprutst
door het leven
zo moeilijk
om haar liefde te geven
terug naar toen
tijd en gedachten
proberen we nu
de pijn te verzachten
en nu
kan het ons niks meer schelen
en bouwen we samen zandkastelen
schitteren in de zon
haar blonde haar
wapperend in de wind
zij wist niets
over hoe het begon
ik zag slechts liefde
in dat kind
met haar schep
bouwden ze zandkastelen
in haar eigen zijn
aan het spelen
nu zag ik haar weer
verprutst
door het leven
zo moeilijk
om haar liefde te geven
terug naar toen
tijd en gedachten
proberen we nu
de pijn te verzachten
en nu
kan het ons niks meer schelen
en bouwen we samen zandkastelen
Reacties op dit gedicht
| M-Rose: | Vrijdag, november 27, 2009 20:30 |
| ja water en zand toveren geluk in een kinderhand daaruit is tevredenheid te leren graag gelezen Geronimo |
|
| stee: | Vrijdag, november 27, 2009 18:07 |
| das beeeeru mooi geschreven o: xx |
|
| ninodepino: | Vrijdag, november 27, 2009 10:54 |
| als je dan toch bouwt doe dat dan duurzaam wil je voor een zielig ezeltje ofzo grtjs, |
|
| 88: | Vrijdag, november 27, 2009 09:58 |
| samen bouwen, mooi, al zijn het zandkastelen, je hoeft het dan niet alleen te doen.. liefs, 88 |
|
Over dit gedicht
| Auteur: geronnimo | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 27 november 2009 | ||
| Thema's: | ||