‘Smurfje’
Breekbaar poppetje, doorschijnend porcelein
Transparante weemoed, zo jong gebroken
In de kiem gesmoord, zo voelbaar de pijn
Een plant die van elke groei is verstoken
Een smurfje, niet blauw maar o zo schriel
Meedogenloos in haar jeugd behandeld
Gekrenkt tot op het bot en in haar ziel
Die hopeloos onzeker haar weg bewandelt
Jij hebt me geraakt in al mijn genen
In al mijn ad’ren, mijn bloed besmet
Om jou slechts kan ik tranen wenen
Maar in jouw aandacht ben ik ingebet
Jij, poppelijn, jij kwetsbaar smurfje
Laat mij je vangen, onvindbare hartendief
Jij ontworteld schepsel, kind, hoe durf je
Mij nog niet te vertrouwen? Ik heb je lief!
Mijn eenzaamheid wordt zwaar te dragen
Nu ik weet dat jij zo grijpbaar bent
Vertrouw me, dat durf ik je te vragen
Zie mij als vader, niet als enge vent.
Douwe
Auteur: Douwe | ||
Gecontroleerd door: Marina | ||
Gepubliceerd op: 26 december 2009 | ||
Thema's: |