Nu jij mij negeert voel ik hoe leeg ik vanbinnen ben.
Niemand weet hoe verschrikkelijk ik je mis.
Jij bent de reden dat ik wegren.
Wegren van alles wat er in het leven is.
Behalve van mijn mes....
De troost vind ik in mijn eigen gedicht.
Ik dacht jij en ik zijn echte hartsvriendinnnen, daar komt niemand tussen.
Zie je niet wat je bij mij aanricht?
Onze vriendschap staat in brand en valt niet te blussen.
Ik pak mijn mes....
Al mijn problemen deelde ik met jou.
Ik hield van jou maar jij laat me nu staan in de kou.
Ik dacht dat je echt om me gaf.
Zo kan ik niet verder.
Gelukkig ben ik er straks vanaf.
Ik duw het mes tegen mijn pols aan....
Ik voel het bloed stromen.
En zie mezelf staan.
Ik weet dat niks meer goed zal komen.
Niet zolang jij mij negeert.
En ik snap nog steeds niet waarom je mij de rug toe keert.
Ik snij iets dieper....
Ik kijk naar een foto van jou en mij arm in arm.
Ik krijg het benauwd en ontzettend warm.
Ik veeg het bloed van mijn arm af.
Is dit dan mijn straf?
Het ziet ernaar uit dat je mij nu echt bent vergeten.
Enzo niet, dan kun je dat heel goed verbergen.
Ik zou willen dat jij mij van deze pijn bevrijd.
Tot die tijd kan ik alleen nog maar hopen dat ik een keer te diep in mijn polsen snijd.