Je denkt terug aan tijden van vroeger,
je verlangt soms terug naar die onbezorgde kindertijd.
Je herinneringen vertellen je over de tijden
waar je gelukkig was,
de tijden waar je niets aan je hoofd had
en onbezorgd leefde.
Niet bewust van de problemen van later...
Maar je groeit op,
en je herinneringen worden waziger,
je vergeet de details die je vroeger oh zo belangrijk vond.
Je krijgt andere dingen aan je hoofd,
en wordt in het beeld dat de maatschappij van ons wilt maken geduwd,
haastig, snel, egoïstisch, zoveel mogelijk op een zo kort mogelijke tijd.
En dan kom je tot het besef hoe gemakkelijk alles vroeger was,
hoe simpel,
je wereld strekte zich uit van je straat tot je school.
Niemand dacht aan wat hij volgende week ging doen,
je lééfde,
je ging spelen en haalde kattenkwaad uit.
Maar nu wordt je geleefd,
de maatschappij leeft jou,
alles wordt geregeld,
vastgelegd en ingedamd.
Het enige dat nog écht vrij is zijn je gedachten,
je gedachten kan men niet controleren,
want vrijheid zoals je vroeger kende is er niet meer bij.
De vrijheid die je nu beleefd bestaat enkel tussen je oren.
En dan denk je terug,
aan die onbezorgde tijden die je vroeger beleefde,
en je komt tot de conclusie dat je er nog amper iets van herinnert.
Maar meestal herinner je jezelf nog 1 ding.

Hoe het voelde écht vrij te zijn...