Rez de chaussée…
de straatgeluiden sterven bij zonsopgang,
de dood belt aan, speelt al heel vroeg parten
ik zie wat ik niet meer kan horen
terug in de kamer ondersteboven, alleen
nee, dit zijn niet de reflecties van wederkerende wroeging
ook niet van het zacht binnen sijpelende daglicht
maar slechts wat vaag getekende schaduwen onderhuids
en de gedachte aan een vroeger leven
schichtig wacht ik tot de dag volledig geboren is
vier daarna de laatste vierentwintig uur
met goedkope schuimwijn temidden een onhoorbare leegte
zalf mijn keel met pijnlijke herinneringen
de dageraad blijkt een treurige metgezel
zo valt het doek languit over deze eenakter
gehuld in de schaamteloze stilte van een vermoeide stad
en al wat me rest is een bordje met daarop
-benedenverdieping te huur-
te plaatsen aan het venster vroeg in de morgen…
esteban 12 Januari 2010