Zo vaak.
Zo vaak een poging gedaan.
Ben niet bang voor de dood.
Maar op een of andere manier.
Kan ik de stap niet zetten.
Goed zou je misschien denken.
Ze heeft nog kracht.
Ze geeft het leven nog niet op.
Maar ik heb geen kracht meer.
Ik heb het leven al lang opgegeven.
Ben alleen bang.
Niet voor de dood zelf.
Nee, die zou ik alleen maar omarmen.
Ik weet niet waar ik bang voor ben.
Zo vaak heb ik naar de pillen gegrepen.
Toch maar weer terug gelegd.
Een kras vaak neergezet.
Alleen nooit diep genoeg.
Misschien denk je nu die is geschrift.
Vermoord lekker jezelf.
Dan zijn we tenminste van je af.
Ja, zo denken mensen vaak.
Maar ik heb niks aan die opmerkingen.
Dus hou ze maar voor je.
Zo vaak heb ik naar de pillen gegrepen.
Toch maar weer terug gelegd.
Een kras vaak neergezet.
Alleen nooit diep genoeg.
Noem me laf,
Noem me een trut,
Noem me emo,
Noem me iemand die het niet waard is om te leven,
Noem me zoals je wilt.
Maar ik trek me toch niks van jou aan.
Ik uit me via dichten.
En nu voel ik me depri.
Dus uit ik dat.
Dus hou gewoon je mond.
En laat mij lekker mijn gang gaan!