Het is onmogelijk de verwarde logica
van gevoelloze brokstukken te zien want
je emoties zetten die aan de kant.
Hoe krijg je dan die enorme puinhoop,
waar je nu zo verward doorheen loopt,
weer tot een samenhangend geheel?
Het is soms ook veel te veel
om te bevatten wat er wordt bedoeld
En als je wilt zeggen wat jezelf hebt gevoeld
zoals je toewijding en opofferingsgezindheid
die zo van nature in je huisde zomaar is ingestort,
en dat wat je ooit opbouwde met jouw liefde,
geen waarde meer heeft of niets heeft betekend
en dat het zelfs nooit meer een kans krijgt
of het überhaupt nog tussen ons wat wordt?
Wat heb je werkelijk dan nog
aan die zogenaamde veilige thuishaven
waarin jouw hart klopte vol overgave,
maar de ander niet dat gevoel wilde staven
Het bleek dus in werkelijkheid net niet te zijn
zoals de ander het had gevoeld
of bedoeld maar uiteindelijk een waan.
En nu ben je dakloos in je hart geworden,
thuisloos in je bittere ziel,
het vijfde wiel aan een wagen,
vernederend door Amor verslagen,
waardoor je ongewild en zonder keuze
een andere weg in zal moeten slaan.
De toekomst is daarom in mijn ogen
de enige juiste afslaande weg
vanwege zijn relativerende uitleg
die je ver van het pijnlijke pad der verleden houd.
Want in zijn heldere verlengde
ligt dat wat het perspectief is
van een innig warme basis,
een reikende hand, een hart van goud
die jou alles geeft wat je nodig hebt
om te leven of om te vertrouwen.
Daar vind je al het gereedschap,
al de juiste innerlijke middelen,
om van de puinhopen die je achterliet,
zonder dat oude intense verdriet,
wederom je wilskracht terug kan vinden
om weer iets nieuws op te bouwen.