Behoedzaam de woorden verliezen,
driemaal een zin overslaan
en het besef in de mensen en dingen
zonder weemoed voorbij zien gaan.
Uw stilte is als een vlinder zonder kleuren,
een bloem die nooit meer in de mist kan geuren.
Je hebt de ogen gesloten, de handen gespreid
over een vol, rijk leven. Over een voorbije tijd.
Nog even verwijlen, vader, in uw dierbaar herfstgetij.
Van uw pijn verzadigd, herken ik u iet meer in mij.
Morgen wordt een dag opnieuw voor ons geboren,
terwijl ik jou zo lang al heb verloren.