Het begon met raar gedrag.
ze begon tegen zichzelf te praten.
dan zag je een traan en dan weer een lach.
ze begon de werkelijkheid te verlaten.
na een maand werd ze opgenomen.
ze was voor zichzelf een gevaar.
door de stemmen die maar in haar bleven opkomen.
daarom woont ze al 2 en een half jaar ''daar''.
toen kreeg ze opdrachten.
van de stem in haar hoofd.
ze moest het goeie moment afwachten.
en heeft ze geprobeerd zich van het leven te hebben beroofd.
ze heeft over de snelweg gerend.
kriskras over de banen.
zo had ik haar nooit gekend.
het kwam door die stem en haar wanen.
ze heeft het in totaal vijf keer geprobeerd.
het is een wonder dat ze nog leeft.
en iedere keer werd ik opnieuw door schuldgevoelens verteerd.
het is afwachten tot die stem haar weer ''die'' opdracht geeft.
mijn leven is een hel geworden.
ik heb zoveel zorgen voor haar.
ik voel mezelf onderhand ook een ''gestoorde''.
maar toch sta ik dag en nacht voor haar klaar.
einde
ps: ik hoop dat dit gedicht ergens op slaat, ik heb geprobeerd een beetje te verwoorden hoe ik de afgelopen 2 en een half jaar heb beleeft en doorgemaakt.
ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden?