Iedere avond als ik in me bed lig, en eindeloos naar het donker staar.
Spelen mijn gedachten steeds een spelletje, en lopen ze over in elkaar.
Ik krijg het niet meer uit mijn hoofd, en het gaat niet uit mij systeem.
waarom moest dit mij gebeuren? Zijn mij gevoelens soms extreem?
Ik heb het overal en nergens, dan loopt er zo in eens een traan.
Zal dit gevoel dan ooit verdwijnen? of zal dit nooit meer overgaan?
Tuurlijk ben ik ook vaak zat echt gelukkig, en verschijnt er dan ook vaak een lach.
Maar moet ik mij dan niet gaan schamen? want ik weet niet of dat dan mag.
Ik wil er nu niet meer aan denken, ik schrijf het nog een keer van me af
Ik wil er ook niet over praten. al is zwijgen meer een straf.
Ik heb het al heel vaak weg gestopt, en heel ver van me weggegooit.
Maar je moet je niet vergissen, want vergeten doe ik nooit.
Al weet ik niet hoe nu verder, en had ik er niet op gerekend.
Het blijft altijd een stukje van me, en is het voor het leven getekend.
vlieg maar