het was weer zover
angst gierden door haar lichaam
in een donkere steeg alleen
hoor de voetstappen dichterbij komen
verstijfd van angst
trillend op haar benen kijkt ze verstijft vooruit
nu is ook gehijg te horen
hoe bang ze is, is te lezen in haar ogen
een hand die naar haar schouder reikt
ademhaling stookt, hart slaat overuren
het gevoel word uitgeschakeld
en gedachtes die ze nog had staan nu op nul
het was weer zover
een aanraking was genoeg om haar te laten beseffen
dat hij alle macht heeft
nu ligt ze op de grond in de modder
in een donkere steeg alleen
voelt zich machteloos en kan niks meer doen
hij kan alles met haar doen ze durft toch niks
ze duw met haar handen in de modder
en probeert op te staan
maar als ze haar rug wil buigen valt ze terug
terug in de modder hij heeft een einde gemaakt
aan haar pijn en ellende
met haar laatste kracht trekt ze de mes uit haar rug
zucht haar laatste adem uit
en ze gaat, gaat ver hier vandaan met rust, eindelijk.
*weer niet op mij gebaseerd*