lang deelden we
de bergen samen
kiezelden op
helling en vallei
onderscheid
kenden we nauwelijks
wij kwamen van
dezelfde rotspartij
tot jij versteende
in gedachte roem
stilstond als huis
en mij tot gruis benoemde
nog zeil ik
keer op keer
kaats tegen de spiegel
van het laaggelegen meer
waarin de schaduw
van jouw donker en
hooghartig haten de
rimpelingen hoger maken
wil melker
04/03/2010
Elinora: | Donderdag, maart 04, 2010 14:14 |
prachtdicht in kilte van het hart geschreven..alsook de achtergrond prachtig uitgezocht bij dit schrijven.. warme groet van Lin |
|
Quicksilver: | Donderdag, maart 04, 2010 13:37 |
Leest een beetje droevig maar zo mooi verwoord! liefs,dicky |
|
Big Lady: | Donderdag, maart 04, 2010 10:04 |
komt een beetje droef op me over knuffels |
|
lexx: | Donderdag, maart 04, 2010 09:28 |
love me like a rock. graag las ik. | |
trucker klaas: | Donderdag, maart 04, 2010 07:54 |
tja als de rots breekt blijven de brokken .... fraai ,klaas |
|
willy peeters: | Donderdag, maart 04, 2010 07:50 |
waw | |
Anastacia: | Donderdag, maart 04, 2010 07:47 |
heel mooi verwoord en geschreven groetjes ana | |
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 04 maart 2010 | ||
Thema's: |