In een van mijn psychoses, schreeuwend naar een antwoord,
Waarom ik, waarom deze pijn?
Stel ik mezelf de vraag of ik ooit het geluk zou vinden?
Even sta ik stil bij deze gedachte,
Waardoor ik ontwaak uit mijn geestelijke kwelling.
Geluk? Wat is geluk, je kan het zien maar ook weer niet.
Het is een gevoel, voortkomend uit blijdschap
Maar toch zo anders.
Uiteindelijk kom ik tot de conclusie dat ik nooit helemaal gelukkig wil zijn.
Dan ben ik niet meer wie ik ben, en is er geen doel om verder te leven.
Wanneer alles perfect is, dan is strijdslust overbodig.
Maar waarom reist steeds weer die vraag, het verlangen naar geluk.
En als ik het geluk zou vinden, zou ik het herkennen.
Een eeuwig durende zoektocht die nooit zal einigen.
Ik hoop het inmense verlangen om gelukkig te zijn ooit te kunnen ontdekken.
Om vervolgens erna stilzwijgend in slaap het leven te verlaten.
Maar laat mij eerst dan nog maar een tijdje ongelukkig zijn.