met vochtige ogen zwaai ik je uit
daar ga je dan, het laatste wat ik zie
is je verwrongen gezicht achter de ruit
het is voorbij, ik ken je al niet meer
na jaren vraag ik me nog niet af, wie
of wat je was,ook niet hoe je rook
`k heb je stem uit het raam gegooid
een raaf vloog er krassend mee weg
misschien vliegt hij het op naar jou
laat het gebroken vallen op je schoot
en denk je daardoor nog eens aan mij
en wat je me toeschreeuwde terug
ik hoop dat je daarginder gelukkig wordt
hier was je het blijkbaar verre van dat
dichtbij is een afstand die niet bestaat
je gaat zelfs steeds verder dan je kan
steeds verder steeds verder van jou
misschien kom je nooit ergens aan